yokluğuna alışmak

günlerce,aylarca canının yandığını hissedip bir gun uyandiginda sona ermis oldugunu fark etmek

insan erken uyanmaya bile zor alışıyor yokluğuna nasıl alışsın

varlığına hangi ara alışıldığı bilinmeyen mevzunun güya hazin sonu.

alışırsın alısırsında sakın unutursun sanma..

korkutur ve canın yansa da alışmak istemezsin

alışırsın alışırsın. elbet alışırsın. ayrılırsın birilerinden, bir şeylerden mutlaka. bu hep böyledir. insanlar doğar, büyür, birileriyle birlikte olur ayrılır. ailesinden birisini kaybeder ayrılır. sevdiği arkadaşıyla arası bozulur ayrılır. doğanın kanunudur insanın birilerinden ya da bir şeylerden ayrılması. ayrılmadım ben hiç diyen var mıdır? geçen her saniyeden ayrılmıyor musun? aldığın her nefesten ayrılmıyor musun? insanlar ayrılır evet. evet alışır da. hiç sevdiği insan öldü diye ölen gördün mü? çaresizliğin, acizliğin göstergesi olan intihar haricinde. o acıyla ölen bir insan gördün mü? gördüysen de o acıyla değil o ölen. o acının kendini öldürmesine fırsat veren yine o kişidir. kendini çürütür, en sonunda da yine kendisini öldürür. kısacası insan düşer. kalkar da ama. her zorluğun ardından bir kolaylık gelir diye belirtmiyor mu allah kendi sözlerinde? düşmez, kalkmaz, ölmez, ayrılmaz bir tek allah'tır. ben size burda dindarcılık oynamıyorum. herkesin dini kendisinedir ancak, bu böyledir inkar edebilecek var mıdır? insan ayrılır alışır eyvallah da. unutmaz. işte kilit nokta burasıdır. unuturum diyen vardır elbet. ama o eskiden birlikte olduğun kişiyi yeniden karşında hayal et bi. hareketsiz kalacak tek bir kimse tanımıyorum. fiziken değil. ruhen be sözlük ruhen. işte o an insanın kalbi sanki yaydan çıkmak için sabırsızlanan ok gibidir. kimse içten içe hareketsiz kalamaz. kimisi güzel saklar bunu hiç göstermez. kimisi ise dışa vurur. hangisinin doğru olduğunu tartışamam. ama tek bildiğim gerçek; 'insan ayrılır, alışır. unutamaz.'